|
Vrijdag 03 juni
Wij zijn ondertussen vrij aardig aan Shanti gewend; zij ook aan ons, dat scheelt. Sinds een half jaar loopt ze geregeld los wanneer we door het Argon- of Wickelhof park lopen, of op het strand natuurlijk. Tennisbal en werpstok erbij en Shanti blijft ABSOLUUT in de buurt. Helemaal gefixeerd op de bal; “gooien, gooien, gooien ! Nog een keer !
Afgelopen zaterdag ging ik weer met Shanti naar het speelveld. Bal mee, werpstok mee, Shanti los en racen maar. Je kan haar niet méér plezieren door achter een (tennis-)bal aan laten rennen. In de meeste gevallen brengt ze de bal ook terug, dat maakt het voor het baasje een stuk fijner...
Maar na een 20 minuten van gooien en racen begon de tong van Shanti wel erg ver uit haar bek te hangen; tijd om te stoppen. Natuurlijk blijft ze net buiten bereik als het ‘feest’ over is... “Zit” doet ze geweldig, maar als je dan dichterbij komt gaat ze er weer vandoor. Ze is echt niet gek, ze weet precies wanneer het spel over is... Gewoon negeren en richting huis wandelen; appeltje/eitje, toch? Nou, wij dus door het Argon Sportpark richting huis, in de verwachting dat Shanti dan ‘per ongeluk’ dichtbij genoeg zou komen dat ik haar kan pakken en aanlijnen.
Een hoop geren, gespring en gesnuffel natuurlijk. Tsja, als je dan toch weer eens los mag lopen moe je het er natuurlijk ook van nemen. In de bosjes, achter de bosjes, ... helemaal leuk. Als ik haar dan riep kwam ze telkens weer even tevoorschijn. Totdat ze dus even niet kwam. En ik maar roepen, maar geen Shanti. Dus ik maar eens op zoek; is madam door een gat in een hek de hockeyvelden gesprongen (!) en was ze lekker aan het racen over dat gekke kunstgras.
“Nou, wat interessant”; hoor ik je denken. Nou zeker! Eén ding heb ik nog niet vermeld. Op het moment dat Shanti dat kunstgras onveilig maakte legde ze gelijk twee wedstrijden plat; er was dus juist een hockeytoernooi aan de gang! En zij maar rennen tussen al die mensen door, geweldig ! Tenminste, zij vond het geweldig, ik was iets minder enthousiast.
Maar goed, iemand hield keurig het gat in het hek wijd open, en ik Shanti roepen en lokken met de tennisbal. Na een minuutje of zo konden de wedstrijden weer worden hervat.
Daags erna de lokale krantjes eens doorgebladerd, maar gelukkig geen meldingen over “hond verstoord hockeywedstrijd”. Gelukkig maar.
|
