|
Zondag 21 maart
De eerste keer.
Nee, niet wat je denkt. Shanti is een nette dame, die doet zoiets niet. Ze is trouwens geholpen dus de behoefte is er ook niet zo naar. Nee, we hebben het over de eerste keer buiten de bench slapen.
Het was ons al opgevallen dat Shanti een soort van opgevouwen in de bench lag. Met haar rug tegen de lange kant kon ze echt de poten niet meer strekken. Rechtopstaand kon ze zich ook niet lekker meer uitstrekken zonder klem te zitten tegen de bovenkant met lange plukken haren boven de bench uitstekend..
Nu moet je weten dat Shanti het leuk vind om naar alles wat aan de voorkant van het huis passeert te grommen, met zo nu en dan een blaf (tsja, dàt maakt indruk, maar niet heus). Na 300 keer gooien van een werpkettinkje met als boodschap “laat dat” heeft Shanti de hint nog steeds niet begrepen...
Maar ja, ls ze‘s nachts gaat staan grommen (of die ene keer blaft) lig je zelf met en hartverzakking in je bed. De tussendeur naar de gang dicht doen vonden wij toch wel zielig... Wij zijn watjes, ik weet het.
Okay, dus gisterenavond een grote badlaken aan de binnenkant van de voordeur gehangen, je moet toch wat. Daarna het vaste ritueel van het slapen gaan, waterbakken legen, alle speeltjes en kluiven weer aan de kant, een vette knuffel voor onze”Knutje”, lampen uit en het deurtje van de bench open gelaten. Shant, lui opkijkend vanaf haar grote honden kussen vond het allemaal wel best. “Ja, doei”, lijkt ze te denken.
Vannacht VERBAZINGWEKKEND rustig in huis! Vanmorgen vroeg ging madam alleen even aan de wandel; even rekken en uitschudden en wat getrippel over het Lamett, gevolgd door een hele grote zucht. Daarna weer rust en kalmte.
Beneden gekomen blijkt dat ze toch weer zelf de bench in gekropen was om daar (ook weer) lekker te slapen. Lekker ding!.
|
