|
Woensdag 24 februari
“De kunst van het loslaten” heeft het nodige losgemaakt.
Reakties van “je doet een hond tekort als je het niet los laat lopen” via “loslopen komt later wel als ze haar wilde haren kwijt is” tot “altijd aangelijnd houden”. Ook werd mij verweten hierop te weinig te oefenen. Het is gewoonweg lastig oefenen als je hond zich de vrijheid van het loslopen beter laat smaken dan het smakelijkste stuk hondenworst. Laat ik nou eigenwijs kiezen voor de middenweg; regelmatig oefenen op een afgeschermd stuk grond en pas echt los als de hond inderdaad haar wilde haren kwijt is (voordat wij de hond in haar geheel kwijt zijn). Naar ik eb begrepen kan dat bij een ‘doodle’ alleen “even”duren... Zeker bij zo’n onstuimig tiepje als Shanti.
Verder geen kwaad woord over Shanti; ze is superlief, aanhankelijk, vrolijk, enthousiast (mag soms wat minder) en lekker speels. Een volwaardig lid van de familie. Een heerlijke knufelkont.
Ze kan alleen het blaffen naar de kat van de buren niet laten en heeft inmiddels (uit frustratie jegens de kat) een stuk uit een conifeer gevreten. Over frustrerend gedrag trouwens; de poef en de prullenbak kan je zo’n dertig keer per dag weer op zijn plek zetten; onze neuroot blijft ze, al snuffelend, verplaatsen. Ach, als het daarbij blijft, laat haar maar.
Shanti heeft afgelopen maandag weer iemand besmet met het ‘doodle-virus”. Een mevrouw die eigenlijk al een dikke 39 jaar in een boog om honden heen liep vanwege allergieën heeft zich enorm verbaast dat zij nu gewoon lekker met een hond kon knuffelen, aaien en zelfs lekker met haar neus door de vacht van de hond kon gaan zonder een enkele reaktie. En daarbij het ontzettend lieve karakter van de ‘doodle’; Eénmaal, andermaal, verkocht! Enne Shanti, die liet zich het allemaal welgevallen; heerlijk al die aandacht ;-) !!
|
